Κρεμάζει τα παπούτσια ο Πάνος Ιερείδης

«Εντάξει, δεν είμαι και μικρός σε ηλικία –μας είπε ο ίδιος όταν επικοινωνήσαμε μαζί του. Είμαι 34 χρόνων, όμως θα μπορούσα να παίξω γι άλλα 2-3 χρόνια ακόμη. Όμως, τα τελευταία 3 χρόνια έχω κουραστεί πολύ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων γι αυτό και μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να τερματίσω από φέτος την καριέρα μου».

Μια καριέρα η οποία ξεκίνησε, πότε;
Το 1990, σε ηλικία 12 χρόνων. Ήμουν στην τελευταία τάξη του δημοτικού και απασχολούμουν στην ακαδημία μπάσκετ του ΑΠΟΕΛ. Ο δάσκαλος μου και διεθνής τότε διαιτητής του χάντμπολ, Τηλέμαχος Σαββίδης, που με είδε να παίζω χάντμπολ όταν κάναμε γυμναστική, με συμβούλευσε να συνεχίσω την καριέρα μου στο χάντμπολ και ευτυχώς ακολούθησα τη συμβουλή του. Πήγα στην ακαδημία της ΣΠΕ Στροβόλου και από τις πρώτες προπονήσεις το άθλημα της χειροσφαίρισης με κέρδισε, γι αυτό κι έφυγα από το μπάσκετ.

Ξεκίνησες στα 12, φεύγεις στα 34. Πως πέρασε αυτή τη διαδρομή των 22 χρόνων;
Πολύ γρήγορα! Με πολλές συγκινήσεις, με πολλές αναμνήσεις. Κάθε μέρα στο γήπεδο για προπονήσεις και αγώνες, το χάντμπολ μου έγινε εξάρτηση. Ήταν για μένα το δεύτερο μου σπίτι.

Στην ουσία, σου έγινε τρόπος ζωής;
Αν είσαι καθημερινά στα γήπεδο –αφού αυτό είναι αναπόφευκτο όταν ασχολείσαι σε τόσο ψηλό επίπεδο- τότε δεν έχεις άλλη επιλογή. Δένεσαι με το σύνολο της ομάδας, με τους συμπαίκτες σου, τους αντίπαλους. Νοιώθεις ότι αυτό είναι το περιβάλλον σου. Σε αυτό συντείνει και το γεγονός ότι οι ομάδες στο χάντμπολ έχουν κάθε χρόνο σχεδόν τους ίδιους αθλητές. Δεν είναι όπως στο ποδόσφαιρο που κάθε χρόνο αλλάζουν παίκτες όπως τα … πουκάμισα. Νοιώθεις σαν να είσαι με την οικογένεια σου.
Θυμάσαι πόσους τίτλους κέρδισες στην καριέρα σου;
Από τα 22 χρόνια καριέρας, τα 13 αγωνίστηκα στην α΄ ομάδα της ΣΠΕ. Πέρασα από όλα τα στάδια της ακαδημίας, ενώ όταν ήμουν στρατιώτης αγωνίστηκα σαν δανεικός στην ομάδα της ΠΑΕΕΚ Κερύνειας, με την οποία ευτύχησα να κερδίσω την άνοδο από την Β΄ στην Α΄ κατηγορία. Σε αυτά τα 13 χρόνια λοιπόν, χάσαμε μόλις 3 φορές το πρωτάθλημα. Κέρδισα επίσης κύπελλα, ασπίδες, ενώ έζησα και πολλές ευρωπαϊκές συγκινήσεις.

Αγωνίστηκες και στην Εθνική αντρών …
Ναι, είμαι διεθνής. Σταμάτησα από την Εθνική πριν από 3 χρόνια, πάλι λόγο επαγγελματικών υποχρεώσεων.
Αν σε ρωτούσε κάποιος να θυμηθείς τις καλύτερες ή τις χειρότερες σου στιγμές σε όλα αυτά τα χρόνια, τι θα απαντούσες;
Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου ήταν το 2001 στο ευρωπαϊκό μας παιγνίδι με τη Στορτ Νορβηγίας. Θυμάμαι ότι στο πρώτο εκτός έδρας παιγνίδι είχαμε χάσει στη Νορβηγία με 9 γκολ διαφορά, όμως στον επαναληπτικό της Κύπρου κάναμε μια συγκλονιστική εμφάνιση, νικήσαμε με 10 γκολ και πετύχαμε μια απίστευτη, ανεπανάληπτη ανατροπή. Η πιο άσχημη μου ανάμνηση έχει και πάλι σχέση με την Ευρώπη, στο παιγνίδι του πρωταθλητριών με αντίπαλο τον Πανελλήνιο. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα μας στην Κύπρο κρατούσαμε στο χέρι την πρόκριση, όμως για ένα γκολ που δεχτήκαμε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα, χάσαμε την είσοδο μας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Σημαντικές στιγμές για μένα είναι επίσης κάθε φορά που κερδίζαμε τον τίτλο του πρωταθλήματος, ενώ πιο έντονη στο μυαλό μου μένει η κατάκτηση του πρωταθλήματος της περιόδου 2009-10. Τότε θέλαμε πολύ να κατακτήσουμε τον τίτλο για να τον αφιερώσουμε στον αδικοχαμένο έφορο μας, αείμνηστο Μιχάλη Ιωαννίδη. Τελικά τα καταφέραμε.
Πως νοιώθεις τώρα που μετά από τόσα χρόνια δεν θα ξαναμπείς στο γήπεδο για προπόνηση και αγώνα;
Προς το παρών δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα. Έπαιξα μέχρι και το τελευταίο παιγνίδι της χρονιάς –στον τελικό κυπέλλου, ενώ τώρα δεν έχουν ξεκινήσει οι αγωνιστικές υποχρεώσεις. Όταν ξεκινήσει το πρωτάθλημα και όταν βρεθώ στην κερκίδα να παρακολουθώ το ντέρμπι των αιωνίων (ΣΠΕ-Ευρωπαϊκό) τότε νομίζω ότι θα είμαι σε θέση να σας δώσω και την απάντηση.
Φεύγοντας από τα γήπεδα, ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις;
Πρώτα – πρώτα θέλω να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές με τους οποίους έχω δουλέψει, ιδιαίτερα όμως τον Μιχάλη Μαυρίδη που ήταν ο πρώτος μου προπονητής και με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου. Θέλω να ευχαριστήσω τους συμπαίκτες μου και γενικά όλους όσοι ασχολούνται με το χάντμπολ και με τους οποίους είχαμε πολύ καλές σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα μου, τους εφόρους με τους οποίους συνεργάστηκα, τον πρόεδρο της ομάδας και γενικά όλο τον κόσμο. Θέλω να δώσω και μια συμβουλή στους νέους, οι οποίοι τώρα ξεκινούν στο χάντμπολ. Τους συνιστώ να δουλέψουν σκληρά και πάντα να προσπαθούν για το καλύτερο. Στο τέλος να είναι σίγουροι ότι οι κόποι τους θα επιβραβευτούν. Δεν έχουν να χάσουν αν ασχοληθούν σοβαρά με το χάντμπολ.